Kweek je eigen vrijheid (Encod-bulletin) Grow your freedom

Ter herinnering aan Joep Oomen, die op vrijdag 18 maart 2016 plotseling is overleden aan een hartinfarct in zijn slaap. Dit was zijn laatste Encod-bulletin. Vrijheid en Vrede waren twee van zijn levensdoelen.

In memory of Joep Oomen, who passed away suddenly last friday, this was his last Encod-bulletin. Fighting for Freedom and Peace was his life. For all other languages scroll down.

Encod Bulletin 132

ENCOD BULLETIN OVER HET DRUGBELEID IN EUROPA

FEBRUARI 2015

KWEEK JE EIGEN VRIJHEID

Om te begrijpen hoe drugbeleid werkt moet je eerst begrijpen hoe beleid in het algemeen werkt. De meeste mensen die dicht bij drugconsumenten, -handelaars of producenten leven, begrijpen meestal niet hoe een ’beleid’ in elkaar zit. Ze begrijpen wel dat er dringend iets gedaan moet worden en dat de verschrikkelijke schade aan mens en maatschappij bijna onmiddellijk vermeden zou kunnen worden als er een wettelijk kader voor dit menselijk gedrag zou zijn. Als deze mensen terechtkomen in de vergaderingen op hoog niveau waar diplomaten de VN Conventies bespreken – zoals UNGASS 2016 – komen ze in een wereld waar mensen een hekel hebben aan het begrip ’dringend’. De meeste genodigden op deze vergaderingen beschouwen ze als een carrièrestap. Je uitspreken voor drastische veranderingen aan het systeem blijkt in deze omstandigheden niet de beste manier te zijn om je promotiekansen te vergroten.

De hervorming van het drugbeleid is niet iets wat de overheid voor jou zal doen.

Af en toe is er de uitzondering die de regel bevestigt. Vijfentwintig jaar geleden, toen de oorlog tegen de Colombiaanse drugkartels volop woedde en AIDS Europa overspoelde, lanceerde de Franse President François Mitterand een dringende oproep om een Europees drugbeleid uit te werken dat zou verschillen van de VS ’war-on-drugs’ benadering. Op zijn initiatief riep de Europese Commissie een Europees wetenschappelijk instituut in het leven om het drugfenomeen te bestuderen. Daarnaast kwam er ook een netwerk van NGO’s om de standpunten van burgers die getroffen werden door het drugbeleid te kanaliseren. In 1993 zagen zowel de EMCDDA als ENCOD het levenslicht, maar slechts een paar jaar later werd de droom van een op wetenschappelijk bewijs gebaseerd drugbeleid al aan diggelen geslagen.

Het EMCDDA kwam onder controle te staan van technocraten in de plaats van wetenschappers. De instelling produceerde statistieken over in beslag genomen kilo’s, ruwe schattingen van gebruikersaantallen en gespendeerde financiële middelen. Tot op vandaag bracht ze echter geen betekenisvol nieuw inzicht aan het licht over de relatie tussen mensen en psychoactieve middelen. ENCOD werd als een bastaardkind aan de deur gezet zodra duidelijk werd welke boodschap de getroffenen naar het beleid wilden sturen. Jarenlang probeerde ENCOD opnieuw een soort dialoog over drugbeleid met het EU-apparaat op gang te brengen. Dit leek in 2007 uiteindelijk te lukken met het zgn. ’Burgerforum’, maar dit bleek uiteindelijk een lege doos, in elkaar getimmerd precies met de bedoeling om elke echte dialoog te vermijden.

Ook voor UNGASS 2016 ligt dit scenario al klaar. De Verenigde Naties zullen doen alsof de stem van burgers die getroffen zijn door het drugbeleid gehoord wordt, met het opzetten van een zogeheten “Werkgroep van de Burgermaatschappij” (Civil Society Task Force), met als doel “ het verzekeren van een omvattende, gestructureerde, zinnige en evenwichtige deelname van de Burgermaatschappij tijdens het UNGASS-proces”. Dit is een diplomatieke manier om aan te kondigen dat er een uitwisseling zal plaatsvinden tussen ambtenaren van regeringen en VN-structuren en een paar academici die zullen doen alsof ze burgers, wiens mening nooit werd gevraagd, vertegenwoordigen. Deze ’partijen’ zullen dan samensmelten tot een grijze massa die uiteindelijk alleen maar wil dat alles bij het oude blijft.

Bij topbijeenkomsten zoals UNGASS is trouw blijven aan de status quo onderdeel van de dresscode . De woordenschat wordt opgepoetst, de infrastructuur is indrukwekkend en het eten is zo goed als gratis. Naarmate de tijd vordert, wordt het steeds moeilijker voor de deelnemers aan deze topontmoetingen om naar buiten te komen met een verklaring die ernstig genomen kan worden door de mensen die zich bewust zijn van de dagelijkse problemen veroorzaakt door het drugbeleid. Onder deze sceptici vinden we ook vele lokale en regionale overheden. In het drugdebat op lokaal niveau, zoeken mensen oplossingen. Op internationaal niveau zoekt men naar manieren om het probleem in stand te houden. Het volgende feestje willen we er graag ook weer bij zijn!

Een kwarteeuw na Mitterand weet elke ernstige drugbeleidswaarnemer ondertussen dat het 100-jarige drugverbod volledig gefaald heeft om ook maar iemand te beschermen tegen om het even welke schade die drugs zouden kunnen veroorzaken. Ondanks deze voor de hand liggende vaststelling, blijft men de stemmen van hen die het hardst getroffen worden door dit beleid aan de kant schuiven. Ondertussen zijn er een aantal mensen die kleine gaatjes konden maken in de muur van het verbod, maar in de plaats van deze gaten te vergroten voor iedere betrokkene, genieten ze van het leven aan de andere kant en helpen ze ijverig het gat waardoor ze zijn ontsnapt te dichten.

Terwijl de inspanningen van Europese burgers om de grote leugen van het drugverbod te ontmaskeren met succes werden verpletterd door de bureaucratische hamer, liet het referendumsysteem in de VS toe dat gigantisch gefortuneerden gewoon de door hen gewilde verandering kochten. Door het financieren van een sterk campagneteam en een langdurige en aanhoudende benadering van kiezers, verwierven zij steun voor uitgekiende wetsvoorstellen. Dit democratisch werktuig maakte mogelijk dat vandaag cannabis legaal is in 23 staten voor medicinaal gebruik en in 5 staten voor recreatief gebruik. Een cannabisgebruikersparadijs in ontwikkeling, zou je denken. Maar de realiteit is iets ingewikkelder.

De hervorming van het drugbeleid is niet iets wat rijken en beroemdheden voor jou zullen doen.

Als wetswijzigingen gekocht kunnen worden, is de volgende stap wat Ethan Nadelmann (een ster van de wereldwijde drugbeleidshervormingsbeweging) de ’Budweiserisering’ – of overdreven commercialisering – van de drugmarkt, noemt. Nadelmann verwees daarbij naar de gebeurtenissen in Ohio, waar een kleine groep investeerders 25 miljoen dollar spendeerden aan een campagne voor een wetsvoorstel dat hen het monopolie zou geven over de cannabisproductie en –distributie in de staat, om zo de eerste wettelijke cannabisoligarchie tot stand te brengen.

De campagne mislukte in haar opzet bij de kiezers. Maar het nieuws van andere staten waar wetsvoorstellen voor de legalisering wel werden aangenomen, is ook niet zo veelbelovend. Hoewel het privaat ondernemerschap zich stortte op de legale cannabismarkt, blijven de prijzen relatief hoog: in Colorado wordt cannabis in cannatheken verkocht aan 20$ per gram. De enige andere legale optie is dan de thuiskweek. Van de 6 planten die je mag hebben mogen er maar 3 in bloei staan, wat voor een buitenkweek eigenlijk onmogelijk is en zelfs onder lampen niet vanzelfsprekend. Daarnaast blijft de handel in zaden of stekken illegaal of erg ingewikkeld.

In een kapitalistisch systeem zijn de grote vissen baas over de vijver, niet de kleintjes. Ongetwijfeld worden de inspanningen van de kleine visjes om ergens een eigen ’cannabisindustrie’ op te starten van nabij gevolgd door echt grote investeerders van de agro-industriële en farmaceutische markten, zoals Monsanto, Bayer en consoorten. Als het de kleine visjes lukt, zullen de grote vissen niet twijfelen. Hun doel is niet de hervorming van het drugbeleid zodat dit ten goede komt aan het algemeen belang en de wereldbevolking. Zij willen er gewoon op toezien dat wat er gebeurt in het drugdebat goed is voor hun zakencijfers. Zij willen ofwel de wereld veroveren met de huidige illegale drugs zodra het mogelijk wordt die te verkopen als sigaretten, ofwel – als het verbod stand houdt – gaan ze op zoek naar synthetische middelen die de effecten van verboden drugs imiteren.

De gevolgen van deze natuurkopieerdrift kwamen op een tragische manier bovendrijven in Frankrijk toen één iemand overleed en vijf anderen ernstig gewond raakten bij een medicijntest in januari. Het onderzoeksbedrijf testte een nieuw samengestelde pijnstiller die van invloed is op het lichaamseigen, endocannabinoide systeem, dat ook reageert op het opnemen van natuurlijke cannabis. Terwijl de ene wetenschappelijke studie na de andere het bewijs levert dat het toevoegen van natuurlijke cannabis aan het menselijk endocannabinoïdesysteem veel positieve effecten kan hebben op lichaam en geest, blijven de pogingen om een makkelijker commercialiseerbaar kunstmatig vervangmiddel te ’ontwerpen’, jammerlijk falen. De grote jongens van farma maken kennis met karma.

De oorspronkelijke en aloude bedoeling van het nemen van psycho-actieve middelen, is het mogelijk maken van diepere verbindingen met jezelf, andere mensen of de wereld. De aard van deze verbinding is spiritueel, niet economisch. Wat anderen (zoals regeringen of privé-tussenpersonen) ook doen om deze erg persoonlijke relatie te beperken of te manipuleren voor economische doeleinden, is gedoemd om te mislukken en als een boemerang in het gezicht van de werper te slaan. Geld heeft ook een ziel, maar meestal is die niet erg zuiver.

De hervorming van het drugbeleid is iets wat je doet voor jezelf en de hele maatschappij.

Iedereen die betrokken is bij de drugwereld (gebruikers, producenten en verdelers) heeft behoefte aan een wettelijk kader dat voorziet in de bescherming tegen schade en de verdediging van de rechten van het individu. Daarom zullen de inspanningen voor een drugbeleidshervorming enkel zinvol zijn als zij ook het recht van ieder volwassen mens verdedigen om (thuis) planten te kweken voor persoonlijk gebruik.

Elke burger kan zich inzetten voor de campagne voor de drugbeleidshervorming door een alternatief te steunen voor het verbod en de illegale markt, gebaseerd op thuiskweek en niet-commerciële verdeling. Volwassenen die in een Europees land leven en cannabis (of een andere ’gecontroleerde’ plant) willen kweken kunnen dit doen door zich te beroepen op de Europese conventies en de EU-grondwet. ENCOD kan deze initiatieven op verschillende manieren versterken: met informatie en contacten naar technisch advies bij het kweken, oogsten en verdelen op een veilige en verantwoordelijke manier en contacten met lokale activistennetwerken die steun kunnen bieden. ENCOD-leden die botsen op legale problemen terwijl ze bezig zijn met kweken voor persoonlijk gebruik, zullen alle mogelijke politieke en morele steun krijgen om de impact van de gevolgen (zoals hoge advocaatkosten) te verminderen.

Na jaren van inspanningen om met miljoenen woorden overheden te overtuigen van de absolute krankzinnigheid die hun drugbeleid op wereldschaal veroorzaakt, is het nu aan de planten zelf om zich te laten horen in het debat. Door het kweken van planten voor persoonlijk gebruik kunnen we aantonen dat het wel degelijk mogelijk is om de drugmarkt te organiseren op een manier die transparantie, verantwoordelijkheid, eerlijkheid, duurzaamheid en gezondheid verzekert. Met of zonder de toestemming van de Verenigde Naties.

Door Joep Oomen (met de hulp van Peter Webster)

Bron

Also available in other languages: [English] [Español] [Português] [Nederlands] [italiano] [Deutsch.

R.I.P. Joep and Fly High!

Je laat een grote leegte achter.

We prijzen ons gelukkig Joep gekend te hebben, een warm, lief, goedhartig en vooral strijdlustig mens

Stichting PGMCG

Medical Cannabis Supplies

Marian en Serge